13 του Φλεβάρη σήμερα και είναι Παγκόσμια Ημέρα Κινηματογράφου. Ο κινηματογράφος ή αλλιώς σινεμά που βγαίνει από το γαλλικό cinématographe, cinema, είναι η αποκαλούμενη και έβδομη τέχνη. Η τέχνη που ίσως έχει αγαπηθεί περισσότερο από κάθε άλλη και που έχει μπει στις ζωές μας με πολλούς τρόπους. Για μια τέτοια λοιπόν μέρα έχουμε αφιέρωμα σε δύο από τις πιο κλασικές ταινίες με θέμα τους τι άλλο; Tον κινηματογράφο φυσικά!!!
Singing in the Rain (1952)
Από τις πλέον κλασικές και μοναδικές ταινίες μιας άλλης εποχής, το “Τραγουδώντας στη βροχή” μας χάρισε αλησμόνητες σκηνές στις οποίες ο Gene Kelly χορεύει και τραγουδάει ρυθμικά με μια ομπρέλα στο χέρι θέλοντας να υμνήσει τον έρωτα. Μια υπέροχη ιστορία, που υμνεί τη χαρά, την παιδικότητα που έχει χιούμορ, τον έρωτα και την εξέλιξη του κινηματογράφου.
Διαβάστε επίσης: 7+1 ταινίες τρόμου που θα ανεβάσουν τους παλμούς σας στα ύψη (trailers)
Ένα λαμπερό δίδυμο της βουβής περιόδου του κινηματογράφου, ο Ντον Λόκγουντ και η Λίνα Λαμόντ καλούνται να βιώσουν την μεγαλύτερη αλλαγή στην καριέρα τους αλλά και στην ιστορία του κινηματογράφου. Θα χρειαστεί να αντεπεξέλθουν στη μετάβαση από τον βουβό στον ομιλούντα κινηματογράφο. Νιώθουν ότι όλα είναι ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική καταστροφή της καριέρας τους αφού η διάσημη σταρ Λίνα Λαμόντ έχει μία ιδαιτέρως τσιριχτή φωνή. Για καλή τους τύχη μια νεαρή ηθοποιός, η Κάθι Σέλντεν, θα δεχτεί να ντουμπλάρει την φωνή της γνωστής σταρ και να σώσει την ταινία. Μόνο που η ταλαντούχα καλλονή έχει ήδη καταφέρει να κλέψει και την καρδιά του Ντον…
Το “Singing in the Rain“, ουσιαστικά είναι μια ταινία γιορτής για την εξέλιξη του σινεμά, αποτελώντας ένα από τα ομορφότερα ρομαντικά μιούζικαλ που έχουμε δει ως τώρα και την πιο δημοφιλή μουσική ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου. Για την ιστορία να ενημερώσουμε πως η βροχή δεν ήταν μόνο από νερό, αλλά και από γάλα, για να “γράφει” καλύτερα στην κάμερα.
Δείτε επίσης: Ο Μισισιπής καίγεται: Μια δολοφονία από ρατσισμό που έγινε ταινία
Σινεμά ο Παράδεισος (1988)
Αν μια ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί κλασική στην κατηγορία εκείνων που υμνούν την τέχνη του κινηματογράφου, αυτή θα ήταν αναμφίβολα το “Σινεμά ο Παράδεισος” του Giuseppe Tornatore, που έχει βασιστεί και στη δική του ζωή. Η ταινία του 1988 που βραβεύτηκε με Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.
Η ταινία αφηγείται τη ζωή ενός μικρού αγοριού που ζει σε ένα μικρό χωριό της Ιταλίας. Ο νεαρός Τότο γίνεται φίλος με τον Αλφρέντο, έναν μηχανικό προβολής του τοπικού σινεμά. Η φιλία που θα γεννηθεί ανάμεσα τους, θα κάνει τον Τότο να νιώσει ότι αποκτά τον πατέρα που δεν είχε ποτέ και παράλληλα βιώνει τη μαγεία του σινεμά και των ταινιών. Συγχρόνως βλέπουμε τη δύναμη του κινηματογράφου και πως επηρεάζει ένα ολόκληρο χωριό, φέρνοντας τους κοντά μέσα από την αγάπη τους για τις ταινίες. Όταν μεγαλώσει ο Τότο, έρχεται η ώρα που θα χρειαστεί να αποχαιρετήσει τους δικούς του ανθρώπους και να φύγει για να φτιάξει τη ζωή του στην πόλη. Τα χρόνια θα κυλούν γρήγορα και σχεδόν 30 χρόνια μετά ο Τότο θα μάθει για τον θάνατο του Αλφρέντο. Το νέο αυτό θα τον συγκλονίσει και θα ταξιδέψει πίσω στο χωριό του για την κηδεία…
